Inmiddels is het begin januari en hebben we kerstmis en oud en nieuw weer achter ons gelaten. We zijn de afgelopen tijd op vakantie geweest en gaan ons weer opmaken voor datgene 2024 ons zal brengen.
Net zoals 2 jaar geleden zijn we met de Hurtigruten op pad geweest langs de kust van Noorwegen. We waren voorafgaand aan de reis een dag extra in Bergen. Deze stad is het beginpunt van de reis, vanuit hier vertrekt de boot van de Hurtigruten lijn. Doordat we nu tijd over hadden konden we de prachtige stad verkennen. We gingen naar de wijk Bryggen met zijn kleurrijke Hanze handelshuizen. Vanuit hier gingen we met het treintje de Fløibanen naar de top van de berg Fløyen. Je hebt er een prachtig uitzicht over de stad en de bergen en fjorden erachter. Helaas bleef de trein halverwege de berg door storing stilstaan. Hebben wij weer! Met andere toeristen moesten we lopend over een ijzige weg met haarspeldbochten verder naar boven. Op sommige plekken waar lopen bijna onmogelijk werd, kregen we hulp van een Noorse man die zich wat schoeisel betreft, beter voorbereid had op de gladde wegen en ons verder begeleidde naar het hoogste punt van de berg. Inmiddels was het treintje weer gerepareerd en konden we hiermee, na genoten te hebben van het uitzicht, weer naar beneden naar het centrum van de stad.
De volgende dag scheepten we ons in in onze boot in de haven. De Hurtigruten is van oorsprong een boot lijndienst die dagelijks langs de kust van Noorwegen de post, passagiers en vracht brengt en een levensader vormt voor ook de afgelegen kustplaatsjes en eilanden. In de loop der jaren is het toeristische deel steeds belangrijker geworden, maar nog met name in de wintertijd is deze lijndienst zeer belangrijk omdat wegen en passen minder toegankelijk zijn. In elke haven op de route wordt gestopt om vracht te laden en te lossen. Passagiers komen en en gaan aan boord. Tijdens deze stops die soms een halfuurtje duren, maar ook soms enkele uren, heb je de kans om van boord te gaan en het dorpje of stad eens wat beter te voet te bekijken. Ook zijn er allerlei excursies georganiseerd waar je deel van kunt uitmaken. Alles ziet er prachtig uit in deze winterse omstandigheden. In de grotere plaatsen zijn er kerstmarkten en overal brandt kerstverlichting. Wel is het soms erg glad buiten op straat en schaffen we ons al snel spijkerschoenen aan die je aan je normale schoenen bevestigt.
Hoe verder we naar het noorden varen hoe minder daglicht we zien zo eind december. De lichteffecten in het schemerlicht zijn fantastisch. Het uitzicht op de besneeuwde berghellingen blijft indrukwekkend. Opnieuw hebben we de Noordkaap bereikt, het eerste deel met de boot daarna in een bus in colonne met ander verkeer over een bergpas door witte ruwe landschappen waar niets groeit. Overal sneeuw om ons heen. Voorop in de colonne rijdt een sneeuwschuiver. Het is koud op de Noordkaap, donker en het waait hard. Maar toch zeer de moeite waard om hier weer te zijn. Op een drietal avonden tijdens de reis zien we aan boord het noorderlicht. Dit zijn van die momenten dat iedereen buiten op dek verschijnt gewapend met fotocamera’s en mobile telefoons.
Aan boord van zo’n boot kom je allerlei mensen tegen en voer je soms leuke en interessante gesprekken. Soms gaan die gesprekken over niets, soms gaat het dieper en gaat het over alles. Op een ochtend zitten we tijdens onstuimig weer tijdens het ontbijt aan tafel bij een Noorse man. Onze eerste indruk van hem is dat hij een beroerte of ongeluk heeft gehad in het verleden. De verhoudingen in zijn gezicht kloppen niet helemaal en zijn manier van spreken is enigszins onduidelijk. We raken aan de praat. Hij verteld dat hij op een volgende halte uitstapt om de kerstdagen met zijn broer en diens familie door te brengen. Hij verteld ook dat hij als militair in 1990 aan boord zat van een militair toestel met in totaal 15 personen. Dit toestel stortte tijdens stormachtig weer in de fjorden neer vlak voor de landing. 3 personen kwamen om en 12 anderen raakten zoals hij gewond. Hij had zware verwondingen aan zijn hoofd en gezicht en heeft in de loop der jaren veel operaties moeten ondergaan. Voorin zijn portemonnee in het fotovak heeft hij een foto die hij ons laat zien. Niet een foto van zijn familie, maar van het vernielde toestel waarin hij zat. Voor hem een dagelijkse herinnering aan het feit dat het leven onvoorspelbaar is en dat je elke dag genieten moet van de kostbare momenten. We nemen na het ontbijt afscheid van hem, onder de indruk van het gevoerde gesprek. Zijn naam zijn we vergeten maar zijn verhaal blijft ons bij.
Ons avontuur 